Ε.Ε. - Ευρωπαικό Έγκλημα

Ε.Ε: Ευρωπαϊκό Έγκλημα

Συμπληρώνονται φέτος 10 χρόνια από την είσοδο μας στον “μαγικό κόσμο του ευρώ” αλλά κανείς δεν μοιάζει να το γιορτάζει. Ποιος θυμάται πλέον τις υποσχέσεις για την αειφόρο ανάπτυξη, την άνοδο του βιοτικού επιπέδου όλων των λαών της ευρώπης, τα οφέλη της κοινής αγοράς και πολλά άλλα. Όλα αυτά μοιάζουν σήμερα με ένα μακρινό παραμύθι στην καλύτερη ή με ένα μεγάλο ψέμα στην χειρότερη.

Τα πρώτα χρόνια οι πιο πολλοί πίστευαν (ή μάλλον κάποιοι τους έκαναν να πιστεύουν...) ότι η Ε.Ε λατρεύει την Ελλάδα και γι' αυτό μας χαρίζει άφθονο χρήμα χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Με την εποχή των “παχιών αγελάδων” να φτάνει στη κορύφωση της, λίγο πριν ενταχθεί η χώρα στη ζώνη του ευρώ, με την φούσκα του χρηματηστηρίου που λίγο πριν σκάσει πολλοί μιλούσαν για τον “αταξικό καπιταλισμό” (!) όπου όλοι θα γινόμασταν πλούσιοι μέσα από το χρηματηστήριο με τον σημερινό πρωθυπουργό να είναι τότε το δεξί χέρι του Σημίτη στην μεγάλη “μπίζνα” ταυτόχρονα βοηθώντας στο μαγείρεμα των δημοσιονομικών στοιχείων ώστε να μπει η χώρα στην Ευρωζώνη! Εκείνα τα χρόνια, που σήμερα μοιάζουν τόσο μακρινά, όσοι τολμούσαν να ταχθούν κατά της Ε.Ε και του κοινού νομίσματος, υποστηρίζοντας ότι δεν μας χαρίζουν λεφτά αλλά μέσα από αυτή την διαδικασία αναδιαρθρώνεται οικονομικά όλη η Ευρώπη, οφελώντας χώρες όπως η Γερμανία και συγκεκριμένα τις πολυεθνικές εταιρείες και το τραπεζικό σύστημα, αντιμετωπίζονταν στην καλύτερη με χλευασμό και στην χειρότερη σαν τους τρελούς του χωριού.

Σήμερα γίνεται ολοένα και πιο σαφές στον καθένα ποιος ήταν και είναι ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μιας Ένωσης που εξαρχής στήθηκε στις αρχές που επιβάλλει η αγορά και η ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων. Είναι ξεκάθαρο πλέον ότι οι επιδοτήσεις που δόθηκαν στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες της περιφέρειας είχαν στόχο να καταστραφούν βασικές και κοινωνικά αναγκαίες παραγωγικές δομές όπως αγροτικά προϊοντα ( σιτάρι, ελαιόλαδο, ζάχαρη κλπ. ) καθώς και η βιομηχανία και να αντικατασταθούν από την καλλιέργεια “ανταγωνιστικών” προϊόντων δευτερευούσης σημασίας όπως ο κρόκος, τα ακτινίδια, τα σαλιγκάρια, τα ρόδια ακόμα κι η αλόη (ειλικρινά πως ζούσαμε τόσα χρόνια χωρίς να καλλιεργούμε αλόη;). Αυτό συνέβη προφανώς γιατί με την είσοδο της Ελλάδας στο ευρώ τα ελληνικά προϊόντα έπαψαν πλέον να είναι ανταγωνιστικά αλλά ταυτόχρονα αυξήθηκε, εικονικά τουλάχιστον, η αγοραστική δύναμη της χώρας ώστε να μπορεί να αγοράζει άφθονες ποσότητες προϊόντων όπως αυτοκίνητα, ηλεκτρικές συσκευές και φυσικά, όπλα από τις λεγόμενες ανεπτυγμένες χώρες, χωρίς παράλληλα να είμαστε σε θέση να εξάγουμε αντίστοιχο αριθμό προϊόντων.

Με λίγα λόγια η κοινή οικονομική και αγροτική πολιτική της Ένωσης χώρισε την Ευρώπη σε κράτη παραγωγούς και κράτη καταναλωτές, στερώντας από τα δεύτερα την σχετική αυτάρκεια που είχαν και καθιστώντας τα άμεσα εξαρτημένα από τα πρώτα. Την ίδια στιγμή οι “Ευρωπαίοι” απορούν δήθεν για τα δημοσιονομικά προβλήματα της περιφέρειας όταν σε συνεργασία με τις ελληνικές κυβερνήσεις διαμόρφωσαν τους όρους των ελλειματικών προϋπολογισμών και των δυσβάσταχτων δημοσίων χρεών.

Η κοινή αυτή οικονομική πολιτική δεν αρκέστηκε στην παραγωγική διάλυση της χώρας αλλά προχώρησε ακόμα παραπέρα προωθώντας την ιδιωτικοποίηση βασικών κοινωνικών αγαθών ξεκινώντας από τις τηλεπικοινωνίες (ΟΤΕ), συνεχίζοντας με τις μεταφορές (πώληση ολυμπιακής για να “υπάρξει ανταγωνισμός” και επί τόπου συγχώνευση με την AEGEAN δημιουργώντας ένα νέο ιδιωτικό αυτή την φορά μονοπώλιο, ΟΣΕ, ΜΕΤΡΟ, ΗΣΑΠ), τα λιμάνια (το λιμάνι του Πειραιά σε κινέζικη εταιρία), την ενέργεια με το προωθούμενο ξεπούλημα της ΔΕΗ και τέλος με το νερό. Ξεπουλούν ΔΕΚΟ που όχι μόνο δεν είναι ελλειματικές αλλά αποφέρουν μεγάλα κέρδη στο δημόσιο παρέχοντας αναγκαία κοινωνικά αγαθά, μέσα από ένα συστηματικό σχέδιο υποβάθμισης και διάλυσης τους που καταστρώνεται από την Ε.Ε και υλοποίειται από τις εγχώριες κυβερνήσεις.

Το όλο σχέδιο “ανταγωνιστικότητας και ανάπτυξης” θα ήταν λειψό αν δεν έβαζαν χέρι και στα εργασιακά. Σύμφωνα με αυτό οι “πλουσιοπάροχοι” μισθοί των 700 ευρώ έπρεπε να μειωθούν στα 400-500 ευρώ, οι συλλογικές συμβάσεις να εξαφανιστούν (για κλαδικές πλέον ούτε λόγος... ), το πενθήμερο και το ωχτάωρο να γίνουν μερική και ελαστική απασχόληση ή ακόμα χειρότερα εκ περιτροπής εργασία, τα όρια συνταξιοδότησης να αυξηθούν ενώ σχεδιάζεται ακόμα και η δημιουργία Ειδικών Οικονομικών Ζωνών στις οποίες δεν θα ισχύει ούτε η όποια εργατική προστασία έχει απομείνει ενώ οι επιχειρηματίες θα απολαμβάνουν τα οφέλη φορολογικών παραδείσων. Όλα αυτά τα εγκλήματα κατά του εργαζόμενου λαού γίνονται στο βωμό της ανάπτυξης, μιας ανάπτυξης τύπου Κίνας, Ινδονησίας, λατινικής Αμερικής όπου τα νούμερα είναι υπόδειγμα οικονομικής ανάπτυξης αλλά κανένας πεινασμένος Ινδονήσιος δεν πανυγηρίζει που ο προϋπολογισμος έκλεισε με πλεόνασμα.

Για την Ε.Ε, ακόμα και ο χώρος της εκπαίδευσης αποτελεί εμπόρευμα και ευκαιρία κερδοφορίας των επιχειρήσεων, ενώ ταυτόχρονα πλάθει τον εργαζόμενο που ανταποκρίνεται στις ανάγκες της αγοράς. Έναν εργαζόμενο ημιμαθή, χωρίς καμία λογική συλλογικών αγώνων και διεκδικήσεων, άκρως ανταγωνιστικό και απόλυτα αναλώσιμο, “ολιγαρκή” και υπάκουο. Την ίδια στιγμή, ο ίδιος ο χώρος του πανεπιστημίου πρέπει να λειτουργεί με επιχειρηματικούς όρους: ανταγωνιστικά με τα άλλα πανεπιστήμια, περικόπτοντας την μέριμνα, τα συγγραματα κλπ ώστε να έχει πλεονασματικούς ισολογισμούς, φτιάχνοντας προγράμματα σπουδών για όλα τα γούστα με “πληθώρα” επιλογών, χωρίς κανένα κατοχυρωμένο επαγγελματικό δικαίωμα και κατ'επέκταση χωρίς καμία δυνατότητα συλλογικής διεκδίκησης, με πλήρη εντατικοποίηση του ρυθμού σπουδών (ώστε η οποιαδήποτε διεκδικητική δράση να “φρενάρει” ήδη κατά την διάρκεια της φοίτησης). Όλη αυτή η πολιτική που καθιστά την παιδεία αφενός αγαθό για λίγους και εκλεκτούς και αφετερού την υποτάσσει στις ανάγκες της αγοράς αδιαφορώντας για τις κοινωνικές ανάγκες, επιχειρείται να υλοποιηθεί στην Ελλάδα μέσα από τον νόμο Γιαννάκου, αρχικά, και με τον νόμο Διαμαντοπούλου τώρα. Νόμοι που δεν αποτελούν προσωπικές εμπνεύσεις των δημιουργών τους αλλά πλήρη υλοποίηση των πολιτικών της Ε.Ε όπως καταρτίστηκαν στις σχετικές συνθήκες (βλ. Μπολόνια).

“Ναι, μπορεί η Ε.Ε να μας έχει προκαλέσει μεγάλη ζημιά, αλλά αν βγούμε τώρα, την στιγμή που δεν παράγουμε, θα πτωχεύσουμε και θα καταστραφούμε ολοκληρωτικά!”

Ή μήπως όχι;

Η έξοδος από την Ε.Ε είναι απαραίτητο και αναγκαίο πρώτο βήμα ακριβώς για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας καθώς εντός της Ε.Ε δεν είναι δυνατόν να αποτιναχθούν οι περιορισμοί στο τι θα παράγουμε εξαιτίας της λειτουργίας της κοινής οικονομικής πολιτικής που αναλύθηκε παραπάνω. Επίσης η επιστροφή στη δραχμή μπορεί πράγματι να είναι καταστροφική στα πλαίσια της ακολουθούμενης πολιτικής, αλλά αποτελεί χρήσιμο εργαλείο για την άσκηση νομισματικής πολιτικής στα πλαίσια μιας πολιτικής, έξω από τις ανάγκες των μεγαλοεπιχειρηματιών και των τραπεζιτών, σύμφωνα με τις ανάγκες των εργαζομένων και της κοινωνίας.

“Ναι αλλά με τι λεφτά θα γίνει αυτή η οικονομική ανασυγκρότηση, προς το συμφέρον μάλιστα των εργαζομένων;”

Λεφτά υπάρχουν. Αλλά δεν τα έχουμε εμείς! Βλέπουμε όμως όλοι ότι υπάρχουν και τα έχουν οι πολυεθνικές εταιρείες που και μέσα στην κρίση διατηρούν υψηλότατη κερδοφορία, δίνοντας ψίχουλα ή και απολύοντας εργαζόμενους προφασιζόμενοι πτώση των κερδών τους, τα έχουν οι τράπεζες, με την πλουσιοπάροχη φυσικά βοήθεια των κυβερνήσεων (άλλα 50 δις θα πάρουν με το νέο μνημόνιο). Οπότε, ταυτόχρονα με την έξοδο από Ε.Ε και ευρωζώνη επόμενο αναγκαίο βήμα αποτελεί η εθνικοποίηση των τραπεζών, η απαγόρευση εξόδου κεφαλαίων από την χώρα και η κοινωνικοποίηση νευραλγικών επιχειρήσεων. Με αυτά λοιπόν τα κεφάλαια η χώρα θα είναι σε θέση να ξεκινήσει μια διαδικασία οικονομικής επανεκκίνησης και παραγωγικής ανασυγκρότησης στην βάση πάντα των κοινωνικών-εργατικών αναγκών.

“Και με το δημόσιο χρέος τι θα γίνει;”

Το δημόσιο χρέος σίγουρα δεν το δημιούργησε ο ελληνικός λαός αλλά παρόλα αυτά το έχει αποπληρώσει και μάλιστα πάνω απο μία φορά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο λόγος υπογραφής του μνημονίου Ι και η ένταξη της χώρας στο Δ.Ν.Τ: Το δημόσιο χρέος ήταν στο 120% του ΑΕΠ και γι' αυτό το λόγο έπρεπε να παρθούν μέτρα δημοσιονομικής πειθαρχίας. Αν το σχέδιο τους λειτουργήσει τέλεια, ξεπουληθεί δηλαδή όλη η δημόσια περιουσία και εξαθλιωθούν όλοι οι εργαζόμενοι το χρέος το 2015 θα είναι στο.... 120%! Είναι σαφές λοιπόν πως το χρέος λειτούργησε κυρίαρχα σαν μοχλός πίεσης για την βίαιη κινεζοποίηση των Ελλήνων εργαζομένων. Οι εργαζόμενοι λοιπόν έχουν χρέος να μην αναγνωρίσουν και φυσικά να μην πληρώσουν αυτήν την ληστεία που συντελείται στις πλάτες τους!

“Και ποιος θα τα κάνει όλα αυτά;”

Φυσικά αυτά τα μέτρα εξόδου από την κρίση από την σκοπιά των συμφερόντων των εργαζομένων δεν μπορούν να υλοποιηθούν από καμία κυβέρνηση και από κανένα κόμμα στα πλαίσια του σημερινού οικονομικού και πολιτικού συστήματος. Οι μόνοι που μπορούν να το υλοποιήσουν είναι οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, δηλαδή οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Με οργάνωση από τα κάτω και με δημοκρατικές δομές μέσα στους χώρους δουλειάς, με πάλη για εργατικό έλεγχο στην παραγωγή και στις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας. Εν τέλει όλη αυτή η πολιτική μπορεί να υλοποιηθεί μόνο από μια άλλου τύπου δημοκρατία: Μια εργατική δημοκρατία.

Ένα εργατικό κίνημα με τέτοια στόχευση είναι ικανό να αποτελέσει τον πυροκροτητή ανάλογων εξελίξεων και στην υπόλοιπη Ευρώπη όπου οι εργαζόμενοι δέχονται παρόμοιες αντιλαϊκές επιθέσεις. Η Ευρώπη των λαών λοιπόν, μπόρει να γίνει πράξη, όχι φυσικά μέσα από τις δομές της Ε.Ε και την “αλλαγή συσχετισμών” μέσα σε αυτήν, αλλά να γεννηθεί μέσα από την φωτιά του αγώνα και της αλληλεγγύης των εργατικών κινημάτων.