Γενικές Συνελεύσεις ενάντια στο νομο-πλαίσιο

Ανακοίνωση της Ε.Α.Α.Κ. για την κατάθεση του νομοσχεδίου

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μετά την πραξικοπηματική ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος στις 29 Ιούνη έχει χάσει κάθε ψήγμα νομιμοποίησης στα μάτια της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων και της νεολαίας. Παρά τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις του Μαΐου και του Ιούνη, η κυβέρνηση αυτή, σπεύδει μέσα στο κατακαλόκαιρο να περάσει μία σειρά από αντιλαϊκές τομές,θεωρώντας πως μπορεί να αποφύγει τον οδοστρωτήρα των κοινωνικών αντιδράσεων.


Ο χώρος της εκπαίδευσης βρίσκεται ήδη σε αναβρασμό. Στα σχολεία οι τραγικές ελλείψεις του προσωπικού κινδυνεύουν να τινάξουν στον αέρα την έναρξη της ακαδημαϊκής χρονιάς ενώ νέος γύρος μαζικών συγχωνεύσεων ετοιμάζεται το φθινόπωρο. Τα πανεπιστήμια μετά την δραματική υποχρηματοδότηση που αντιμετώπισαν πέρυσι και την ψήφιση του Εθνικού Πλαισίου Προσόντων βρίσκονται μπροστά στην επικείμενη ψήφιση του νέου νόμου Διαμαντοπούλου.


Οι αλλαγές που προτείνονται έρχονται να καταργήσουν το δημόσιο και δωρεάν Πανεπιστήμιο έτσι όπως το ξέραμε μέχρι σήμερα και να το προσδέσουν στο άρμα του μνημονίου δίνοντας στη νεολαία κατάρτιση, μισή δουλειά και μισές ελευθερίες για μισή ζωή. Στο στόχαστρο μπαίνουν οι φοιτητές, οι πανεπιστημιακοί των κατώτερων βαθμίδων και οι εργαζόμενοι των ιδρυμάτων. Με το νόμο αυτό οι διοικήσεις των πανεπιστημίων θα αποτελούνται από τα Συμβούλια Διοίκησης, η σύνθεση των οποίων θα περιλαμβάνει τόσο πανεπιστημιακούς αλλά και στελέχη επιχειρήσεων διευρύνοντας έτσι μια αγοραία αντίληψη σε σχέση με την τριτοβάθμια εκπαίδευση, που επιβάλλει η έρευνα να υποτάσσεται στις ανάγκες του κεφαλαίου, και οι σπουδές άμεσα καθοριζόμενες από τις εκάστοτε ανάγκες της αγοράς, να βαραίνουν αποκλειστικά τις πλάτες των φοιτητών και των οικογενειών τους.


Το πανεπιστήμιο του μνημονίου προετοιμάζεται για να βγάζει τους εργαζόμενους του μνημονίου, χωρίς δουλειά, με μισθό πείνας, ελαστικούς και αναλώσιμους. Διαλύεται συνολικά η λογική των ενιαίων πτυχίων και των γνωστικών αντικειμένων. Η δυνατότητα συλλογικής διαπραγμάτευσης επαγγελματικών κι εργασιακών δικαιωμάτων αφαιρείται μέσω της κατάργησης των πτυχίων και της αντικατάστασης τους από τις πιστωτικές μονάδες για κάθε φοιτητή, προετοιμάζοντας έτσι τη γενιά των 592 ευρώ, της ανασφάλιστης, ελαστικής εργασίας, όπως ακριβώς ορίζεται στο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα. Οι σπουδές χάνουν τον ενιαίο ιστό τους και μετατρέπονται σε ένα άθροισμα δεξιοτήτων και πληροφοριών που ο καθένας κατέχει και αγοράζει σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Οι πρυτάνεις,επί της ουσίας, θα διορίζονται από το ίδιο το υπουργείο και δεν θα εκλέγονται από την πανεπιστημιακή κοινότητα, για να μπορεί ακριβώς να ελέγχει ασφυκτικά την λειτουργία του ( όπως γινόταν περίπου και στην χούντα!) Η συμμετοχή των φοιτητών περιορίζεται στην εκλογή 1 μέλους που θα συμμετέχει στο ΣΔ ενώ η δυνατότητα παρέμβασης των φοιτητικών συλλόγων στο όργανα συνδιοίκησης παύει. Τέλος επιχειρεί να τελειώσει με το πανεπιστήμιο-κέντρο αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής και συλλογικής δράσης. Καταργείται το Πανεπιστημιακό άσυλο ως χώρος ανάπτυξης και προάσπισης των αγώνων του φοιτητικού και του λαϊκού κινήματος, ενώ δημιουργείται ένα συνολικό αυταρχικό πλαίσιο λειτουργίας κυρίως για τους φοιτητές αλλά και για τους καθηγητές. Ο νόμος διαμορφώνει για το φοιτητή μια ασφυκτική καθημερινότητα, όπου θα πρέπει να τρέχει διαρκώς απ’το αμφιθέατρο στο εργαστήριο για πρόλαβει να τελειώσει τη σχολή πριν τον διαγράψουν. Συνολικά επιχειρείται η πλήρης παράδοση του πανεπιστημίου στα συμφέροντα του κεφαλαίου την μνημονιακή πολιτική. Μέσα από την ένταση των επιχειρηματικών κριτηρίων σε κάθε έκφανση της λειτουργίας του πανεπιστημίου, επιχειρείται να αναδειχθεί σε κυρίαρχο δόγμα το δίπτυχο κυνήγι του κέρδους – περιορισμός του κόστους εκπαίδευσης.


Θέλουν να διαλύσουν κάθε λαϊκή κατάκτηση, τη δημόσια παιδεία, υγεία, ασφάλιση, να κάνουν την πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση προνόμιο των οικονομικά ισχυρών. Θέλουν να φέρουν στην Ελλάδα όλες αυτές τις αλλαγές που έχουν εφαρμοστεί σε αρκετές χώρες του δυτικού κόσμου. Αλλαγές που έφεραν μια πραγματικότητα ενάντια στην οποία εξεγείρονται οι νέοι σε όλο τον κόσμο, από την Γαλλία και την Αγγλία μέχρι τη Χιλή.


Όλα τα παραπάνω λοιπόν θα τεθούν στην προμετωπίδα του αγώνα ενάντια στο νόμο Διαμαντοπούλου αλλά και συνολικά στις αντιδραστικές αλλαγές στην παιδεία και την κοινωνία που φέρνει ακατάπαυστα η κυβέρνηση ακόμα και μέσα στον Αύγουστο για να προλάβει τα χρονοδιαγράμματα ΕΕ-ΔΝΤ. Το φοιτητικό κίνημα χρειάζεται να βγει ξανά στο προσκήνιο με μαζικές γενικές συνελεύσεις και καταλήψεις, όπως το 1990-91, το 1998 και στους ηρωικούς αγώνες του 2006-07, μαχητικά κι ανυποχώρητα, με τα μάτια στραμμένα σε όλη την κοινωνία, που αντίστροφα το παρακολουθεί για να πάρει θάρρος κι έμπνευση ξεσηκωμού. Τα πανεπιστήμια δεν νοείται και δεν πρόκειται να λειτουργήσουν με αυτόν τον νόμο. Τα πανεπιστήμια θα γίνουν εκείνα τα κέντρα αγώνα για την ανατροπή του νόμου και της αντιλαϊκής πολιτικής. Καλούμε κάθε κοινωνική κατηγορία εντός του πανεπιστημίου και κάθε πολιτική δύναμη σε ανυποχώρητο αγώνα για να ανατράπει ο νόμος έκτρωμα που διαλύει και τσακίζει το δημόσιο δωρεάν και δημοκρατικό πανεπιστήμιο


Ξέρουμε ότι τώρα είναι η ώρα του ξεσηκωμού. Καλούμε άμεσα τους φοιτητές, τους δασκάλους, του καθηγητές, τους μαθητές και όλη την κοινωνία να παλέψουμε από κοινού για να μην ψηφιστεί αυτό το νομοσχέδιο έκτρωμα, για την ανατροπή του με μαχητικό αγώνα διαρκείας απ’την μέρα της ψήφισης του χυδαίου νόμου. Αλλά και για την ανατροπή όλης της βάρβαρης πολιτικής, που οδηγεί τους εργαζόμενους και τους νέους στην φτώχεια και την εξαθλίωση, για την ήττα και την πτώση της Χούντας της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ που καταδυναστεύει τη ζωή μας. Η επίθεση στην εκπαίδευση γίνεται σε βάρος των εργαζόμενων και των παιδιών τους.


Τους περασμένους μήνες βρεθήκαμε όλοι μαζί στους δρόμους και τις πλατείες, κρατηθήκαμε στις ίδιες αλυσίδες, φωνάξαμε και τραγουδήσαμε όλοι μαζί, αντισταθήκαμε στην κρατική καταστολή. Να βρεθούμε και πάλι. Μπορούμε να τους νικήσουμε.

Ο ΝΟΜΟΣ – ΕΚΤΡΩΜΑ ΝΑ ΜΗΝ ΨΗΦΙΣΤΕΙ,
Η ΑΝΤΙΛΑΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΘΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ,

ΜΕ ΑΓΩΝΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!!!

ΕΝΙΑΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΙΝΗΣΗ

Ο νόμος-πλαίσιο Διαμαντοπούλου δεν θα περάσει!

o νέος νόμος-πλαίσιο Διαμαντοπούλου

                                       θα κάνει το πανεπιστήμιο … «καλοκαιρινό»

Είμαστε στην ευχάριστη θέση να δηλώσουμε ότι μετά από 8 μήνες αναμονής, επιτέλους, ανακοινώθηκε αυτό που όλοι περιμέναμε: η ‘’ολοκληρωμένη’’ πρόταση της Διαμαντοπούλου για τον νόμο πλαίσιο των ΑΕΙ και ΤΕΙ. Αμέσως, βέβαια, γεννάται ένα ερώτημα, γιατί τώρα; Χωρίς να είμαστε μάντεις, θεωρούμε ότι η κυβέρνηση, βρισκόμενη σε τεράστια κρίση λόγω της γενικότερης αναταραχής που έχει δημιουργηθεί απ’ το κίνημα των πλατειών και την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου, καταλαβαίνοντας ότι ζει τις τελευταίες της μέρες, θα προσπαθήσει να περάσει ό,τι μπορεί σε όλους τους τομείς. Για την εκπαίδευση ποια καλύτερη περίοδος απ’ το τέλος των εξεταστικών-αρχή των διακοπών, όπου όσοι δεν τρέχουν πανικόβλητοι να δώσουν μαθήματα και εργασίες, έχουν ήδη τελειώσει και είναι στα νησιά. Πρόκειται άλλωστε για πάγια τακτική των κυβερνήσεων να περνάνε αναδιαρθρωτικές αλλαγές, που ξέρουν ότι θα ξεσηκώσουν αντιδράσεις, σε περιόδους με την μικρότερη δυνατή κοινωνική αντίσταση. Εδώ όμως μιλάμε για πρωτοφανή εμπαιγμό!

Όσο για τη δήθεν σύμφωνη γνώμη της εκπαιδευτικής κοινότητας που έχει εξασφαλίσει η υπουργός, αυτή έχει ήδη φανεί ξεκάθαρα απ’ τις 80 καταλήψεις του περασμένου Δεκέμβρη αλλά και γενικότερα απ’ ό,τι έχει συμβεί μέσα στη χρονιά (καταλήψεις, πορείες, αναστολές λειτουργίας, μέχρι και σύνοδοι πρυτάνεων που έχουν εναντιωθεί στο νόμο). Η διάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης έχει ήδη φανεί, με το 1:5 (μια πρόσληψη για κάθε 5 συνταξιοδοτήσεις), τις περικοπές και τη γενικότερη πολιτική στο δημόσιο τομέα.

Τι λέει όμως, ο νέος νόμος πλαίσιο της Διαμαντοπούλου;

§                  Μπαίνει οριστικά τέλος στα πτυχία όπως τα ξέραμε. Πλέον, αντικαθίστανται από ένα σύνολο πιστωτικών μονάδων τις οποίες θα βαλθούμε αγωνιωδώς να κυνηγάμε. Καθιερώνονται οι δύο κύκλοι σπουδών (τα γνωστά bachelor-master) με τον πρώτο να διαρκεί 3 χρόνια και τον δεύτερο 1 ή 2. Αυτό συμβαίνει για να δημιουργήσει αποφοίτους και εργαζόμενους πολλών ταχυτήτων, με οικονομικά, προφανώς, κριτήρια (φθηνότερο bachelor – ακριβότερο master). Το επιδωκόμενο αποτέλεσμα είναι απλό. Η κρίση δημιουργεί την ανάγκη ενός ακόμα φτηνότερου εργαζόμενου για το κεφάλαιο. Ο κατακερματισμός των δικαιωμάτων των πτυχιούχων εξυπηρετεί ακριβώς αυτό, μιας και εξαναγκάζει τη μεγάλη μάζα των εργαζομένων να δουλεύει με τα λιγότερα (έως ανύπαρκτα) πλέον δικαιώματα άρα και με το μικρότερο κόστος. Προφανώς αυτή είναι μια πάγια κατεύθυνση στις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, μόνο που σήμερα στον καιρό της κρίσης αποτελεί σημείο στρατηγικής ανάκαμψης για το κεφάλαιο.

§                  Στα πλαίσια της φοιτητικής μέριμνας, η οποία μετατρέπεται από μέριμνα σε όχημα εντατικοποίησης, προβλέπεται διαγραφή κάθε φοιτητή που δε θα γραφτεί στη σχολή για δύο εξάμηνα και πιθανή διαγραφή μετά από ν+2έτη. Καταργείται ξεκάθαρα η διανομή δωρεάν συγγραμμάτων, (σε τρία χρόνια από τώρα αν όλα πάνε καλά!), η σίτιση – στέγαση διατηρείται μόνο για τους πολύ εκλεκτούς με ανταποδοτικά κριτήρια (βλ. επιδόσεις στη σχολή κ.λπ.) ενώ διατυπώνεται σαφώς και συγκεκριμένα η εισαγωγή διδάκτρων μετά από τα ν+1 έτη. Για όσους δε διαθέτουν τα απαιτούμενα χρήματα, υπάρχουν τα φοιτητικά δάνεια (άτοκα για τους φοιτητές που δεν έχουν ξεπεράσει το ν+1) καθώς και η εργασία σε τομείς της σχολής (το τι θα απογίνουν οι ήδη εργαζόμενοι εκεί δεν το ξέρουμε).

§                  Όσο για τη χρηματοδότηση, δεν είναι πλέον δεδομένη, αλλά εξαρτάται από την αξιολόγηση. Βέβαια η αξιολόγηση θα γίνεται με βάση εύηχες έννοιες όπως “δείκτες ποιότητας” αλλά και κάποιες πιο ξεκάθαρες όπως “επίτευξη των στόχων που έχουν συμφωνηθεί με το υπουργείο”. Δίνεται έτσι κι αλλιώς το δικαίωμα στο υπουργείο να διακόψει τελείως την χρηματοδότηση σε περίπτωση αρνητικής αξιολόγησης, δηλαδή μη προσαρμογής των ιδρυμάτων στις επιταγές του. Εννοείται ότι για τις δύσκολες στιγμές, όπως η κρίση, υπάρχει και το ιδιωτικό κεφάλαιο που μπορεί άφοβα να επενδύσει αφού θεσπίζονται επώνυμες καθηγητικές έδρες μέσω χορηγιών. Με άλλα λόγια το πανεπιστήμιο εξαρτάται πιο άμεσα από ποτέ τόσο από τις ανάγκες/ορέξεις της αγοράς όσο και από τους εκάστοτε εκβιασμούς του κάθε υπουργού-κυβέρνησης. Όσον αφορά τους πόρους γενικά του πανεπιστημίου αλλά και τις φοιτητικές παροχές, σίτιση, στέγαση, κλπ, θα τους διαχειρίζεται ένα Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου – δηλαδή εταιρεία και μάλιστα στα πρότυπα Α.Ε. – που θα ιδρύσει το πανεπιστήμιο. Οι φοιτητικές παροχές συνδέονται κι αυτές άμεσα με την αξιολόγηση του κάθε φοιτητή. Έτσι κι αλλιώς είπαμε υπάρχουν και τα δάνεια.

§                  Για το άσυλο, ένα νέο ιδεολόγημα γεννιέται: η εμβάθυνση στη “ρίζα της έννοιας του ασύλου”. Με άλλα λόγια, η κατάργησή του. Θα εμβαθύνουμε, λέει η υπουργός, στην έννοια του ασύλου, το οποίο – όντας άσυλο ιδεών – δε χρειάζεται πλέον χωροταξικό ορισμό αλλά μπορεί να υπάρχει μόνο στα μυαλά μας. μαζί με τις ιδέες μας. Είμαστε δηλαδή ελεύθεροι να σκεφτόμαστε οτιδήποτε, φτάνει να μη γίνεται πράξη, γιατί τότε είναι που κι οι ιδέες γίνονται επικίνδυνες.

§                  Ερχόμενοι στον τρόπο διοίκησης, αυτός αποτελεί και το κερασάκι στην τούρτα. Παύει να είναι η “ξεπερασμένη, πολυμελής και υπερβολικά δημοκρατική” σύγκλητος το ανώτατο διοικητικό όργανο και αντικαθίσταται από το 15μελές “συμβούλιο διοίκησης”, το οποίο θα αποτελείται από 7 εκλεγμένους καθηγητές και έναν φοιτητή που από κοινού θα διορίζουν ακόμα 7 εξωτερικά (δηλαδή να μην έχουν σχέση με πανεπιστήμια) μέλη. Ο πρόεδρος του συμβουλίου πρέπει υποχρεωτικά να είναι ένας εκ των 7 εξωτερικών μελών. Το συμβούλιο είναι αυτό που θα διορίζει και τον πρύτανη. Με άλλα λόγια, δημιουργείται ένα μισοεκλεγμένο υπερ-όργανο το οποίο θα εκλέγεται κάθε 6 χρόνια, θα αποφασίζει μόνο του για τα πάντα (η σύγκλητος μόνο συμβουλευτικό χαρακτήρα θα έχει) και δε θα ελέγχεται από κανένα αφού καμία σχέση δε θα έχει με τις συνελεύσεις των τμημάτων των σχολών. Η στεγανοποίηση αυτού του οργάνου από οποιαδήποτε φοιτητική πίεση έχει στρατηγικό χαρακτήρα, αν σκεφτούμε πως σε τελική ανάλυση είναι αυτό που θα κληθεί να εφαρμόσει τον οποιοδήποτε νόμο και ρύθμιση, όποτε αυτά ψηφίζονται. Τέρμα λοιπόν με το ενοχλητικό φοιτητικό κίνημα και τις πιέσεις του, πλέον θα μιλάνε και θα αποφασίζουν άλλοι γι’ αυτό… Η συνδιοίκηση απ’ την άλλη, διατηρείται σαν θεσμός, αλλά οι εκπρόσωποι των φοιτητών θα εκλέγονται με ενιαίο ψηφοδέλτιο, χωρίς πολιτικές διαφοροποιήσεις. Δεν θα εκλέγονται δηλαδή με βάση τις θέσεις τους αλλά με βάση το ποιοι/ες έχουν το καλύτερο στυλ, είναι οι πιο κοινωνικοί ή ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς.

§                  Σε σχέση με τους καθηγητές τώρα, μένουν τρεις βαθμίδες: οι καθηγητές, οι αναπληρωτές και οι επίκουροι, με μόνο τους δύο πρώτους να είναι μόνιμοι. Οι λέκτορες απλώς καταργούνται. Θα μπορούν να υπάρξουν καθηγητές με ατομικές ανανεώσιμες συμβάσεις διάρκειας μέχρι 5 ετών. Οι περισσότεροι καθηγητές δηλαδή θα είναι στην ουσία συμβασιούχοι, οι οποίοι σήμερα θα είναι στη θέση τους αύριο όχι. Κι αυτό θα εξαρτάται από τι άλλο; Απ’ την αξιολόγηση. Όπως ειπώθηκε παραπάνω, θα υπάρχει η πιθανότητα να γίνει κάποιος καθηγητής αν βρει ένα χορηγό να πληρώσει μια έδρα, με το αζημίωτο εννοείται.

Οι τομές που δημιουργεί ο νέος νόμος, ξεπερνούν ακόμα και τις πιο απαισιόδοξες εκτιμήσεις. Φτιάχνουν ένα πανεπιστήμιο στο οποίο ο καθένας από μας θα τρέχει και δε θα φτάνει ώστε να ανταπεξέλθει στην αξιολόγηση, μήπως κι εξασφαλίσει κάποιες δωρεάν παροχές. Όποιος δεν τα καταφέρει στην κούρσα του ανταγωνισμού θα πρέπει να πληρώσει, κι εφόσον δεν έχει τη δυνατότητα, θα καταφεύγει σε δάνεια ή θα δουλεύει για το πανεπιστήμιο. Ένα πανεπιστήμιο, στο οποίο τα πάντα θα λειτουργούν με βάση τους κανόνες της αγοράς, θα διοικείται από ένα συμβούλιο – manager, δεν θα υπάρχουν δωρεάν συγγράμματα, θα υπάρχουν δίδακτρα, ενώ εταιρίες θα μπορούν να ιδρύουν καθηγητικές έδρες. Θα υπάρχουν πτυχία 2, 3, 4 ή 5 χρόνων τα οποία βέβαια θα αντιστοιχούν σε αντίστοιχες βαθμίδες στο εθνικό πλαίσιο προσόντων που θα αντανακλώνται και στη θέση στην παραγωγή. Για όποιον έχει στο μυαλό του να διεκδικήσει οτιδήποτε, ο νόμος είναι ξεκάθαρος: το άσυλο καταργείται, υπάρχουν πειθαρχικά συμβούλια για όσους παρακωλύουν διαδικασίες, αν χαθούν 2 βδομάδες μαθημάτων χάνεται το εξάμηνο ώστε να εξαλειφθεί κι η όποια δυνατότητα καταλήψεων-κινητοποιήσεων. Γίνεται πιο ξεκάθαρο παρά ποτέ πως σκοπός αυτού του πανεπιστήμιου, είναι η δημιουργία ενός φοιτητή – και αυριανού εργαζομένου – εντατικοποιημένου, πειθαρχημένου, ελαστικού και αναλώσιμου.

Δε θα αφήσουμε χρόνια φοιτητικών αγώνων, απέναντι σ’ αυτήν ακριβώς την πολιτική, να πάνε χαμένα. Όσες τρικλοποδιές και να βάλουν στο φοιτητικό κίνημα, δε θα επιτρέψουμε να είναι αυτή η νέα πραγματικότητα του πανεπιστημίου. Ο εμπαιγμός και η κοροϊδία της κυβέρνησης να ψηφίσουν αυτό το νόμο σε ημερομηνίες που σχεδόν όλες οι σχολές θα έχουν κλείσει για καλοκαίρι και οι φοιτητές δε θα μπορούν να αντιδράσουν δε θα μείνει αναπάντητος. Είναι σαφές ότι μας φοβούνται, γι΄ αυτό και μεις λέμε πως το «νέο» πανεπιστήμιο που ονειρεύονται να ανοίξει το Σεπτέμβρη δε θα ανοίξει ποτέ!

Αν παίξουν με αυτόν το χυδαίο τρόπο με το παρόν και το μέλλον της νεολαίας, θα αντιμετωπίσουν μαζικό-πανελλαδικό black out όλης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

48ωρη πανεργατική