κάλεσμα για τη ΓΣ 18-11

ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ!

Πριν από 7 χρόνια σε μια σχετικά ήρεμη περίοδο, οι δρόμοι και τ' αμφιθέατρα σείονταν από την ορμή και τον παλμό του φοιτητικού κινήματος. Κυρίαρχο αίτημα των ημερών ήταν να μην περάσουν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια που προωθούσε η κυβέρνηση Καραμανλή με το νόμο Γιαννάκου. Τελικά οι πολύμηνες καταλήψεις ανάγκασαν την κυβέρνηση να υποχωρήσει και πέτυχαν μια από τις μεγαλύτερες ιστορικά νίκες του φοιτητικού κινήματος.

Σήμερα σε περίοδο βαθιάς κρίσης του συστήματος και σκληρών μνημονιακών πολιτικών, η συγκυβέρνηση με την τρόικα έχουν εξαπολύσει μια βάρβαρη επίθεση ενάντια σε δικαιώματα και κατακτήσεις του λαού και της νεολαίας. Στους φοιτητές αυτή η επίθεση μεταφράζεται σε κόψιμο της φοιτητικής μέριμνας, σε υποβάθμιση των πτυχίων, σ' ένα αβέβαιο εργασιακό μέλλον για τους περισσότερους με πιθανότατη κατάληξη την ανεργία. Όσον αφορά τη σχολή μας, μέσα σε λίγα χρόνια είδαμε μείωση δρομολογίων στα λεωφορεία, περιορισμό συγγραμμάτων, επιβολή εισοδηματικών κριτηρίων για τη σίτιση. Επίσης πρόσφατα πέρασε ο νέος κώδικας δικηγόρων που στήνει τους μικρομεσαίους δικηγόρους στον τοίχο και ευνοεί τις μεγάλες εταιρείες. Γενικά είναι μια προσπάθεια για τη δημιουργία μιας παιδείας ταξικής όπου θα μπορούν να σπουδάσουν μόνο οι λίγοι και εκλεκτοί.

Το φοιτητικό κίνημα έχει να αντιμετωπίσει αναβαθμισμένες απαιτήσεις στο σήμερα. Όχι μόνο επειδή τα προβλήματα του φοιτητή είναι πολύ περισσότερα αλλά κυρίως γιατί σήμερα οι κυβερνήσεις και μεγαλοεπιχειρηματίες βρίσκονται σε κρίση και δεν κάνουν παραχωρήσεις εύκολα ούτε στους φοιτητές ούτε στους εργαζόμενους. Για να νικήσουν οι αγώνες όλων μας ξεχωριστά πρέπει να ενωθούν, πρέπει να βαδίσουμε στο πλάι με όλους τους άλλους φοιτητές και εργαζόμενους που φορτώνονται μια κρίση που δε δημιούργησαν. Μας προετοιμάζουν ένα αύριο εφιάλτη για αυτό και είναι ανάγκη να συνδέσουμε τον αγώνα μας για το πιο απλό τη δωρεάν μεταφορά, το ισχυρό πτυχίο με τον αγώνα για το δικό μας αύριο, μια άλλη κοινωνία και ένα άλλο πανεπιστήμιο των αναγκών μας. Μπορούμε να διαγράψουμε το χρέος που για χάρη του καταστρέφονται οι ζωές μας, μπορούμε να επιβάλλουμε φοιτητικό και εργατικό έλεγχο στο πανεπιστήμιο, στις μεταφορές, στους χώρους δουλειάς και σε ολόκληρη την κοινωνία. Με τέτοια προοπτική θα κερδίσουμε, αυτή την προοπτική φοβούνται κυβέρνηση και μεγαλοεπιχειρηματίες και για αυτό σκυλιάζουν οι καθεστωτικές ΔΑΠ-ΠΑΣΠ φωνάζοντας για τρομοκράτες αριστερούς, σίγουρα είναι τρομακτικό για αυτούς και τα αφεντικά τους να νικήσουν οι αγώνες μας!!

Για τη δημιουργία ενός τέτοιου μετώπου χρειάζεται ένα ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα τ' οποίο θα παλεύει και θα διεκδικεί. Δεν θα στέκεται προνομιακός συνομιλητής του εκάστοτε υπουργού. Αυτό μπορεί να γίνει μέσα από μαζικές γενικές συνελεύσεις όπου σ' αυτές οι φοιτητές θα αποφασίζουν συλλογικά την επίλυση των προβλημάτων που τους απασχολούν.

Είναι σημαντικό να παρθεί αγωνιστική απόφαση στη συνέλευση της Παρασκευής. Την προηγούμενη βδομάδα οι παρατάξεις της συγκυβέρνησης ΔΑΠ – ΠΑΣΠ, όχι μόνο δεν δέχτηκαν την διεξαγωγή Γενικής Συνέλευσης αλλά κορόιδεψαν κατάμουτρα δεκάδες συναδέλφους μας αρνούμενοι ν' αναγνωρίσουν τις υπογραφές τους και υποστηρίζοντας με θράσος πως είναι πλαστές. Ήδη έχουν ξεκινήσει καμπάνια παραπληροφόρησης πως δεν πρόκειται να γίνει Γενική Συνέλευση ώστε να μην συγκεντρωθεί απαρτία! Θέλουν τον σύλλογο τσιφλίκι τους. Να είναι ανενεργός και να μην παίρνει αγωνιστικές αποφάσεις για τα προβλήματα που μας απασχολούν ώστε να διαιωνίζεται η πελατειακή τους λογική (του τύπου «ασ’ το πάνω μου, θα στο λύσω εγώ») και να περνά αβίαστα η πολιτική των κυβερνήσεων.

Αγωνιστική απόφαση σημαίνει πως δε θα περιμένουμε τις επιστολές της ΔΑΠ αλλά θα πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Θα αποφασίσουμε και θα υλοποιήσουμε σαν σύλλογος κινητοποιήσεις στην Πρυτανεία, το Αστικό Κτελ και στην περιφέρεια για να διεκδικήσουμε φοιτητική μέριμνα για να μπορούν να σπουδάσουν όλοι. Μικρές νίκες και κατακτήσεις κάτω από το βάρος των κινητοποιήσεων, μπορούν και πρέπει να γίνουν αρχή για την άνοιξη των αγώνων ενάντια στην κοινωνική εξαθλίωση που φέρνουν, για μια κοινωνία των αναγκών μας.

Καλούμε όλους τους φοιτητές στην Γενική Συνέλευση Παρασκευή, 17:00 στο αμφιθέατρο της Παλιάς Νομικής με στόχο όχι άλλο ένα πανηγυράκι της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ που θα κάνουν το κομμάτι τους άλλα ουσιαστικού διαλόγου και αποφάσεων. Θέλουμε και θα απαιτήσουμε μια διαδικασία που θα είναι μέτοχοι όλοι οι φοιτητές και όχι σόου των παρατάξεων. Την ημέρα αυτή μετά τις 15:00 δεν θα υπάρχουν μαθήματα. Είναι δικαίωμα και υποχρέωση όλων μας να είμαστε εκεί για να αποφασίσουμε εμείς για το συμφέρον μας και όχι επαγγελματίες των παρατάξεων.
[Τυχόν μηνύματα από «καλοπροαίρετους» ότι δεν θα γίνει η Γ.Σ. ας αγνοηθούν.]

Η ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΕΡΔΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ, ΟΧΙ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ!

►ούτε μια βδομάδα δεν πέρασε και ήδη τα προβλήματα μαζεύονται…

 Ένα πολύ σημαντικό ζήτημα είναι η μετακίνηση στη σχολή. ‘Έχουμε δει όλοι ότι τα δρομολόγια μεταφοράς στη σχολή σε καμία περίπτωσή δεν επαρκούν για όλους τους φοιτητές με αποτέλεσμα αρκετοί από εμάς να μένουμε απ’ έξω ή να στοιβαζόμαστε σαν σαρδέλες! Ήδη από πέρσι με την νέα σύμβαση που υπογράφηκε μεταξύ πανεπιστημίου και σχολής προβλέπονταν πολύ λιγότερα δρομολόγια από τις προηγούμενες χρονιές. Για να περιοριστεί το πρόβλημα το “φιλεύσπλαχνο” ΚΤΕΛ αποφάσισε την προσθήκη δρομολογίων με αντίτιμο 60 λεπτά. Το κόστος αυτό δεν ανταποκρίνεται σε καμία περίπτωση στο πραγματικό κόστος μετακίνησης ανά φοιτητή το όποιο, όπως έχει πει η ίδια η διοίκηση, είναι πολύ χαμηλότερο -περίπου στα 3 λεπτά. Επίσης το ΚΤΕΛ ενώ υποκριτικά διακηρύσσει ότι κύριο μέλημα του είναι το συμφέρον του φοιτητή, δεν έχει πρόβλημα να καθυστερεί επίτηδες αρκετά δρομολόγια για να κόβει ορισμένα άλλα.

‘Ένα ακόμα σημαντικό ζήτημα είναι αυτό των συγγραμμάτων. Τα τελευταία χρόνια, με την εφαρμογή των νόμων Διαμαντοπούλου - Αρβανιτόπουλου, συνέπεια ήταν τα συγγράμματα που δίνονται στους φοιτητές να μειωθούν σε μεγάλο ποσοστό. Πλέον δίνεται μόλις ένα σύγγραμμα ανά μάθημα με αποτέλεσμα σε πολλά μαθήματα να μην επαρκούν τα βιβλία. Για παράδειγμα στην Εισαγωγή στο δίκαιο του Α’ εξαμήνου οι φοιτητές παίρνουν πλέον ένα αντί τρία βιβλία που δικαιούνταν. Κώδικες δεν δίνονται πλέον οι οποίοι είναι απαραίτητοι για την παρακολούθηση των περισσότερων μαθημάτων. Μάλιστα σε παράδοση Γενικών Αρχών πέρσι, συγκεκριμένος καθηγητής κάλεσε τους φοιτητές ν’ αγοράσουν το βιβλίο που κόπηκε αφού θα μεσολαβούσε ο ίδιος για μικρή έκπτωση.

Η επίθεση στην δημόσια δωρεάν παιδεία συνεχίζεται βέβαια και στην σίτιση. Από πέρσι η λέσχη στην Παλιά Νομική του ιδιώτη Χούτου έχει αντίτιμο 2 ευρώ περίπου για όσους οι οικογένειες διαθέτουν πάνω από το αστρονομικό ετήσιο εισόδημα των 40.000 ευρώ περίπου, τ’ οποίο έχει ήδη μειωθεί 2 φορές και είναι πολύ πιθανή περαιτέρω μείωση. Μην ξεχνάμε επίσης ότι σε υγειονομική έρευνα που έγινε στα τρόφιμα του Χούτου βρέθηκε κρέας αλόγου δείχνοντας για άλλη μια φόρα πως οι ιδιώτες βάζουν την ποιότητα πάνω από το κέρδος. Παράλληλα, στην πάνω λέσχη οι μερίδες συνεχώς μειώνονται, οι ουρές είναι τεράστιες και πολλοί δεν προλαβαίνουν να φάνε.

►τι τους έπιασε όμως;

Η επίθεση αυτή δεν είναι νέα! Χρόνια τώρα οι κυβερνήσεις από τον νόμο 815 ως την αναθεώρηση του άρθρου 16 και το σχέδιο Αθηνά προσπαθούν να καταργήσουν το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστήμιο κάνοντας το ένα ακόμα πεδίο κερδοφορίας για τον κάθε επιχειρηματία. Τα δημόσια τυπογραφεία έκλεισαν ώστε να βγάζουν κέρδος οι ιδιώτες εκδότες, τα πάσο τα μοιράζουν με αντίτιμο οι Vodafone και Cosmote, η σίτιση όπως παραδέχτηκε και ο ίδιος ο πρύτανης πέρσι υπάρχει οδηγία να δίνεται σε ιδιώτες και όχι απευθείας από το πανεπιστήμιο και η μεταφορά γίνεται από τα ΚΤΕΛ αντί για λεωφορεία του πανεπιστημίου... Και η λίστα δεν τελειώνει!

Πρόφαση για τις αλλαγές αυτές είναι το δημόσιο χρέος και η έλλειψη χρημάτων. Είναι αστείο την ίδια περίοδο που η κυβέρνηση και τρόικα δίνουν δισεκατομμύρια σε τράπεζες και μεγάλες επιχειρήσεις ώστε να ξεπεράσουν την κρίση που οι ίδιοι δημιούργησαν, χρήματα για τη δημόσια δωρεάν παιδεία και μέριμνα να εξαφανίζονται.

Οι μεταρρυθμίσεις αυτές δεν γίνονται λόγω οικονομικών αδιεξόδων αλλά είναι επιλογή των κυβερνήσεων και των επιταγών της Ε.Ε. (συνθήκη Μπολόνιας) ένα πανεπιστήμιο που θα σπουδάζουν μόνο οι έχοντες. Ξεκάθαρη απόδειξη του στόχου αυτού αποτελούν και τα συμβούλια διοίκησης. Το νέο αυτό μοντέλο που έφερε ο νόμος-πλαίσιο της Διαμαντοπούλου φέρνει στην διοίκηση και εξωπανεπιστημιακούς, τραπεζίτες, επιχειρηματίες κα επενδυτές, που στόχο δεν έχουν προφανώς την κάλυψη των αναγκών των φοιτητών και της κοινωνίας αλλά το κέρδος για τις τσέπες τους!

Θέλουν ένα πρότυπο εργαζομένου με πλήρως κατακερματισμένα επαγγελματικά δικαιώματα το οποίο πετυχαίνουν μέσα από υπέρ-εξειδικευμένα προγράμματα σπουδών (π.χ. νομικοί που θα προκύπτουν από σύντομους κύκλους σπουδών και θα γνωρίζουν μόνο εμπορικό δίκαιο) και την συνεπαγόμενη ανισότητα πτυχίων. Ο εργαζόμενος αυτός θα είναι έρμαιο των ελαστικών σχέσεων εργασίας και της υπερεκμετάλλευσης των μεγάλων εταιρειών (χαρακτηριστική και η κατεύθυνση ανοίγματος μεγάλων δικηγορικών εταιρειών στον κλάδο μας). Θα είναι χωρίς συλλογικές παραστάσεις εξαιτίας της διάλυσης της πολιτικοποίησης λόγω της εντατικοποίησης των σπουδών και της ποινικοποίησης των κοινωνικών αγώνων (όπως με την κατάργηση του ασύλου), δίχως να μπορεί να διεκδικήσει τα δικαιώματα του.

►ο καθεστωτικός συνδικαλισμός

Στήριγμα της επίθεσης της κυβέρνησης στο δημόσιο πανεπιστήμιο αποτελούν οι καθεστωτικές παρατάξεις ΔΑΠ-ΠΑΣΠ. Ενδεικτικά, σε όσες προσπάθειες έγιναν πέρσι για μαζικές γενικές συνελεύσεις των φοιτητών ώστε να αντιδράσουμε στην μείωση των δρομολογίων, στο 60λεπτο κόστος (το όποιο σύντομα θα αυξηθεί ενώ τα δρομολόγια συνεχίζουν να μειώνονται) ΔΑΠ-ΠΑΣΠ απάντησαν καταψηφίζοντας και σαμποτάροντας τις με την απουσία τους μη θέλοντας ο σύλλογος να αποφασίσει. Το μοντέλο “πολιτικοποίησης” που προβάλλουν είναι αυτό των πάρτι, των πελατειακών σχέσεων και του πατροναρίσματος, της λογικής “θα σου λύσω εγώ τα προβλήματα και συ απλώς ψήφισε στις εκλογές”. Χαρακτηριστική η άσκοπη επιστολή της ΔΑΠ προς την πρυτανεία για εντυπώσεις και ψήφους λες και αυτή αγνοεί το πρόβλημα.

 

►η δική μας απάντηση!

Η μόνη απάντηση για την υπεράσπιση των συμφερόντων των φοιτητών αποτελούν οι συλλογικές διαδικασίες. Μέσα από μαζικές γενικές συνελεύσεις πρέπει όλοι οι φοιτητές να αφήσουμε την απάθεια και την ανοχή και να αποφασίσουμε να διεκδικήσουμε τα δικαιώματα μας. Όταν η πρυτανεία, το ΚΤΕΛ, ο Χούτος μας επιτίθενται και κερδοσκοπούν απέναντι μας η απάντηση δεν μπορεί να είναι η αδιαφορία. Για παράδειγμα, όταν το ΚΤΕΛ βάζει αντίτιμο 60λεπτων πρέπει να απαντάμε μαζικά με κινητοποιήσεις, όπως παραστάσεις διαμαρτυρίας στα ΚΤΕΛ και την πρυτανεία, ώστε να αρνηθούμε την “προσφορά” και να απαιτήσουμε αύξηση των δωρεάν δρομολογίων. Τότε ασκούμε πραγματική πίεση και μπορούμε να έχουμε αποτελέσματα! Όσο μένουμε απαθείς τόσο πιο εύκολα το ΚΤΕΛ και οι λοιποί ιδιώτες μπορούν να κερδοσκοπούν περισσότερο εις βάρος μας.

Οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις όταν γίνονται με αποφασιστικότητα (όπως για παράδειγμα το 2010 με την πάνω λέσχη) μπορούν να φέρουν νίκες όπως έχει δείξει συνολικά και η ιστορία των κοινωνικών αγώνων. Καλό θα ήταν με μια επιστολή ή μια ψήφο στην ΔΑΠ να διασφαλίζαμε τα δικαιώματα μας, αλλά δυστυχώς ο δρόμος αυτός δεν φέρνει νίκες, αλλά αντίθετα η ηγεμονία της ΔΑΠ πανελλαδικά έχει οδηγήσει στην πλήρη απαξίωση του δωρεάν χαρακτήρα της παιδείας. Τίποτα δεν χαρίζεται ούτε είναι δώρο καλών φοιτητο-πατέρων ή κυβερνήσεων. Αν θέλουμε μια πραγματικά ποιοτική δημόσια δωρεάν παιδεία που θα μας εξασφαλίσει εργασία και αξιοπρέπεια οφείλουμε να την διεκδικήσουμε με κάθε μέσο όλοι μαζί! Είναι ντροπή όλες τις κοινωνικές κατακτήσεις των προηγούμενων αγώνων να τις χάνουμε με το κεφάλι κάτω!

Για όλους αυτούς τους λόγους και τα προβλήματα καλούμε τους φοιτητές σε Γενική Συνέλευση όπου συνολικά όλοι μαζί να συζητήσουμε και να αποφασίσουμε αγωνιστικά για δράσεις για την διασφάλιση των δικαιωμάτων μας, όπως παραστάσεις διαμαρτυρίας στα ΚΤΕΛ, άρνηση πληρωμής του εισιτηρίου, τύπωση των βιβλίων δωρεάν σε τυπογραφεία και σχετικά. Δεν θέλουμε γενικές συνελεύσεις σόου της ΔΑΠ-ΠΑΣΠ και ξεκατινιάσματα αλλά πολιτικές διαδικασίες κτήμα όλων των φοιτητών, ανένταχτων και μη.

Σημείωση: Στο διοικητικό συμβούλιο της σχολής την Πέμπτη 3/10 ΔΑΠ-ΠΑΣΠ ψήφισαν κατά της γενικής συνέλευσης καθώς για αυτές μόνο ζήτημα είναι τα πάρτι και η συγκέντρωση ψήφων. Για το λόγο αυτό μαζεύουμε υπογραφές για την πραγματοποίηση Γ.Σ.

Κι όμως, το αντιφασιστικό κίνημα το πέτυχε!

Η ενορχηστρωμένη ομοβροντία των τελευταίων ημερών των ΜΜΕ ενάντια στους φασίστες που είχαν γίνει προνομιακοί συνομιλητές τους, δεν μπορεί παρά να γεννά πολλές υποψίες και δεύτερες σκέψεις σε όποιον είναι έστω και λίγο υποψιασμένος. Σίγουρα είναι ένα γεγονός που δεν προσφέρεται για εύκολους πανηγυρισμούς.

Αλήθεια, ποιοι ορθώνουν τάχα το ανάστημά τους σήμερα εναντίον του φασισμού; Η κυβέρνηση, που έχει μαντρώσει χιλιάδες μετανάστες στα ναζιστικής έμπνευσης στρατόπεδα συγκέντρωσης, που βγάζει παράνομες τις απεργίες, που έχει οδηγήσει τον κόσμο στην εξαθλίωση με τα χαράτσια και τις χιλιάδες απολύσεις για χάρη των εφοπλιστών και των τραπεζιτών; Ο Σαμαράς δεν ήταν αυτός που μίλαγε για «ανακατάληψη των πόλεων από τους μετανάστες»; Ο Δένδιας, που έβγαλε 32 υποθέσεις «από το συρτάρι», θα απολογηθεί για το γεγονός ότι τις κρατούσε συνειδητά στο συρτάρι όλο αυτό το διάστημα; Ο Άρειος Πάγος, που ξαφνικά ανακάλυψε ότι η Χρυσή Αυγή ήταν εγκληματική οργάνωση από το 1987, φέρει ή δεν φέρει ευθύνες για το ότι από το 1994 τους επιτρέπει να κατεβαίνουν στις εκλογές ως «νόμιμο κόμμα»; Τα ΜΜΕ, που μέχρι χθες έθρεφαν το «αντισυστημικό» προφίλ τους, ενώ παράλληλα τους έδιναν βήμα και προωθούσαν τη ρατσιστική ατζέντα Νέας Δημοκρατίας και Χρυσής Αυγής, τώρα ξαφνικά «πέφτουν από τα σύννεφα» που η Χρυσή Αυγή είναι ναζιστική και εγκληματική οργάνωση; Εμείς γιατί το ξέραμε και το φωνάζαμε τόσα χρόνια, και αυτοί το έμαθαν τώρα; Ποιον πάνε να κοροϊδέψουν;

Το ότι φτάσαμε στις συλλήψεις είναι αποτέλεσμα μιας πορείας άρρηκτα συνδεδεμένης με το μαχητικό αντιφασιστικό κίνημα που πάντα υπήρχε στη χώρα μας, όμως γιγαντώθηκε τα τελευταία χρόνια, όταν επιχείρησαν να βάλουν τους νεοναζί να παίξουν κεντρικό ρόλο στην πολιτική σκηνή. Είναι ο κόσμος που δεν μάσησε τα λόγια του, που δεν φοβήθηκε τις απειλές της συμμορίας, που δεν δέχτηκε ποτέ το επιχείρημα «μα, είναι νόμιμο κόμμα!», τα συνδικάτα που δεν τους δέχτηκαν ποτέ ως συνομιλητές. Είναι ο κόσμος που έβαλε το κεφάλι του στον ντορβά, που φώναζε στους δρόμους «ποτέ ξανά φασισμός» παρά το ότι έβρισκε απέναντί του δίπλα-δίπλα τα ΜΑΤ και τους χρυσαυγίτες, αυτός είναι ο κόσμος που επέβαλλε το να πεταχτεί το σχέδιο «Χρυσή Αυγή» στα σκουπίδια.

Η Χρυσή Αυγή χρηματοδοτήθηκε και προστατεύτηκε όλα αυτά τα χρόνια από αυτούς που κάνουν κουμάντο στην αστική δημοκρατία: δεν είναι τόσο τα κόμματα (οι «προδότες πολιτικοί», όπως αρέσκονταν να λένε οι χρυσαυγίτες) όσο η αστική τάξη. Τα αστικά κόμματα εξουσίας είναι τα εργαλεία της αστικής τάξης για να διαιωνίζει την κυριαρχία της επί του λαού, μέσω του κράτους. Η Χρυσή Αυγή, λοιπόν, ήταν το «plan B» της αστικής τάξης, όταν είδε το αντιμνημονιακό-αντικαπιταλιστικό κίνημα να θεριεύει. Έβαλαν μπροστά αυτούς τους πληρωμένους μπράβους για να απορροφήσουν ένα μέρος της οργής του κόσμου, να το στρέψουν σε ακίνδυνους γι’αυτούς στόχους («όχι, δεν φταίνε ο Μπόμπολας, ο Βαρδινογιάννης, ο Σαμαράς και η ΕΕ που φτωχαίνεις αλλά ο μετανάστης») αλλά κυρίως για να φτιάξουν έναν στρατό που θα «εκπαιδευτεί» χτυπώντας μετανάστες, αλλά θα είναι ετοιμοπόλεμος για να χτυπήσει αγωνιστές, συνδικαλιστές, αριστερούς, αντιεξουσιαστές, όποιον ενοχλεί πραγματικά την κυρίαρχη τάξη. Ε, λοιπόν, το αντιφασιστικό κίνημα είναι που δεν το επέτρεψε αυτό.

Η Χρυσή Αυγή, πέρα από τον αποπροσανατολιστικό της ρόλο, θα μπορούσε να έχει δύο βασικές χρησιμότητες για το σύστημα: Η πρώτη είναι η παραπάνω, να δημιουργήσει μαζικό κίνημα στο δρόμο. Απέτυχε οικτρά, καθώς μετά από όλο αυτό το διάστημα εξακολουθούσε να λειτουργεί με μισθοφόρους όπως ο Ρουπακιάς. Η άλλη χρησιμότητα θα ήταν να λειτουργήσει ως κυβερνητικός εταίρος, ως ένας νέος Καρατζαφέρης, όμως και πάλι το αντιφασιστικό κίνημα ήταν αυτό που έδειξε πως δεν θα ανεχόταν ούτε λεπτό μία κυβέρνηση με νεοναζί. Τι κι αν τα παπαγαλάκια του συστήματος, όπως ο Θέμος Αναστασιάδης (νομίζεις ότι ξεχνάμε τα γελάκια με τον Καιάδα;) ή ο Μπάμπης Παπαδημητρίου (ο οποίος προσπαθούσε να μας πείσει ότι «ο εθνικισμός δεν είναι ντροπή»!) έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τους ξεπλύνουν; Την απάντησή τους την πήραν στον δρόμο. Οι αντιφασίστριες και οι αντιφασίστες είναι αυτοί που είπαν ένα μεγάλο «ΟΧΙ» σε αυτά τα σχέδια, που δεν κατάφεραν να στρατολογήσουν όσους χρειάζονταν για να επιβληθούν, και έτσι έμεινε η τελευταία χρησιμότητα που μπορούσε να έχει η Χρυσή Αυγή αυτή τη στιγμή: να αποδεκατιστεί ώστε το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων της να επιστρέψει, στις επόμενες εκλογές, στην πιο συγγενή πολιτική δύναμη. Αυτήν πίσω από την οποία συσπειρώνεται σήμερα η αστική τάξη ώστε να διαφυλάξει τα συμφέροντά της, τη Νέα Δημοκρατία.

Είναι σίγουρο βέβαια ότι δεν πρόκειται για διάλυση του νεοναζιστικού ρεύματος αλλά για αναδιάταξη αυτών των δυνάμεων. Κάποιοι θα επιστρέψουν στην αγκαλιά της μεγάλης αυταρχικής παράταξης, κάποιοι ίσως να ανασυγκροτηθούν σε ένα πιο «σοβαρό» φασιστικό μόρφωμα, είτε με το όνομα της Χρυσής Αυγής είτε με κάποιο νέο. Οι φασιστικές αντιλήψεις που έχουν περίτεχνα εμποτίσει μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας εξακολουθούν να είναι εδώ. Είναι οι αντιλήψεις που λένε ότι, αντί να πολεμήσουμε αυτούς που συνεχίζουν να κερδίζουν όχι μόνο παρά, αλλά και εξαιτίας της κρίσης, είναι ευκολότερο να ζητάμε το κεφάλι του διπλανού μας, που βρίσκεται στην ίδια ή και σε χειρότερη μοίρα. Είναι η λογική που λέει ότι τα πράγματα δεν αλλάζουν, οι αφέντες θα είναι πάντα αφέντες, οπότε «ο θάνατός σου, η ζωή μου»: ας απολυθεί ο διπλανός μπας και τη γλιτώσω εγώ. Είναι, στην ουσία, η λογική που εκφράζει και η Νέα Δημοκρατία!

Η επίθεση στη Χρυσή Αυγή θα επιχειρηθεί να λειτουργήσει ως άλλοθι για ακόμα μεγαλύτερη καταστολή της αριστεράς και όσων αγωνίζονται. Αυτό πρέπει να γεννά επαγρύπνηση, αλλά όχι φόβο. Ούτως ή άλλως, όσοι σηκώνουν κεφάλι ήταν πάντα στο στόχαστρο της εξουσίας. Μην ξεχνάμε ότι τα τελευταία χρόνια το κίνημα έχει δεχτεί τρομερή καταστολή, πχ στην Κερατέα, στις Σκουριές, στο σφράγισμα καταλήψεων-κοινωνικών χώρων, και όλα αυτά έγιναν χωρίς να γίνεται παράλληλα επίθεση στο «άλλο άκρο», που απολάμβανε την πλήρη ασυλία της αστυνομίας και των ΜΜΕ. Η θεωρία των «δύο άκρων» θα ακούγεται όλο και περισσότερο από εδώ και πέρα, στην προσπάθεια της κυβέρνησης να επιβάλει «ησυχία, τάξη και ασφάλεια» και να συνεχίσουν να περνάνε οι πολιτικές της εξαθλίωσης. Προσωπικά πάντως δεν κατάλαβα ποτέ γιατί είναι κακό να είσαι το αντίθετο από τους μισαλλόδοξους νεοναζί δολοφόνους…

Το σύνθημα «απόψε πεθαίνει ο φασισμός» που συχνά ήταν γραμμένο σε πανό σε αρκετές αντιφασιστικές κινητοποιήσεις μ’ όση δυσπιστία για το αν όντως θα συμβεί άμεσα και αν το φωνάζαμε αποδείχθηκε πως είχε δίκιο. Ο φασισμός πέθαινε κάθε φορά που ήμασταν στον δρόμο, λίγο-λίγο κάθε φορά. Πέθαινε σε κάθε πορεία, σε κάθε πόλη, κάθε φορά που δηλώναμε ότι δεν θα ανεχτούμε μια κοινωνία όπου οι νοσταλγοί του Χίτλερ θεωρούνται κάτι «φυσιολογικό». Πέθαινε όταν στο Κερατσίνι και στο Σύνταγμα βρέθηκαν την προηγούμενη βδομάδα δεκάδες χιλιάδες για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τους νεοναζί. Έτσι οδηγηθήκαμε στο ότι το σύστημα φαίνεται να τους φτύνει, υπό αυτή τη μορφή έστω, και να τους θεωρεί «καμένο χαρτί». Εμείς τους «κάψαμε»! Και θα συνεχίσουν να μας βρίσκουν μπροστά τους, γιατί η πάλη ενάντια στον φασισμό σε καμία περίπτωση δεν τελείωσε – έχουμε δρόμο μπροστά μας.

Και να μην ξεχνάμε πως η μεγαλύτερή μας νίκη, το αποτέλεσμα όλων αυτών των αγώνων μέχρι στιγμής, δεν ήταν η παραπομπή της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής στα δικαστήρια. Ήταν ότι χτες έξω από τη ΓΑΔΑ δεν μαζεύτηκαν ούτε 200 άτομα για συμπαράσταση. Αυτοί που «θα έρχονταν και η γη θα έτρεμε», που έλεγαν παντού ότι τους στηρίζουν ένα εκατομμύριο Έλληνες, που έταζαν σε όλους ότι σε λίγα χρόνια θα είναι αυτοί στην εξουσία, που πήγαιναν τάχα τις γιαγιάδες στα ΑΤΜ, που μοίραζαν τρόφιμα και ρούχα, τη ΜΙΑ φορά που τους χρειάστηκαν όλους αυτούς, δεν εμφανίστηκε κανείς! Γιατί, όσο κι αν δεν αρέσει στους δημοσιογραφίσκους που τους στήριζαν, ο εθνικισμός ΕΙΝΑΙ ντροπή. Το να αγαπάς τον τόπο σου και τους ανθρώπους του δεν είναι εθνικισμός: αντίθετα, αν αγαπάς τον τόπο σου, τότε είναι που δεν θέλεις να τον δεις να βυθίζεται στο σκοτάδι του μίσους, του ρατσισμού και της τυφλής υποταγής σε έναν γελοίο φυρρερίσκο. Και ακριβώς επειδή είναι ντροπή και ξεφτίλα να είσαι εθνικιστής και νεοναζί, μόλις όλοι αυτοί έχασαν τη στήριξη του συστήματος με την οποία το έπαιζαν μάγκες, κρύφτηκαν στις τρύπες τους.

Τον φασισμό, τελικά, δεν τον νικάμε με τη βοήθεια της άρχουσας τάξης, αλλά σε πείσμα της άρχουσας τάξης. Λοιπόν, ψηλά το κεφάλι και καλή συνέχεια στους αγώνες μας. Ώρα να τελειώνουμε και με την ακροδεξιά συμμορία του Σαμαρά!